We staan voor de keuze

02/06/2020 - Maarten Verheyen

 

Overheden hebben zich na de bankencrisis diep in de schulden gestoken.

 

Eerst om de megalomane banken overeind te houden en nadien om de economische motor weer op gang te trekken.

Deze overheidsinterventies brachten ons enkele jaren later de eurocrisis en als Draghi toen niet had aangegeven om alles te doen wat nodig is, dan was er vandaag al geen eenheidsmunt meer.

 

De eurocrisis was een belangrijk signaal. De financiële markten gaven toen heel helder aan dat de schulden te groot waren geworden.

 

Maar zoals steeds worden dit soort signalen compleet genegeerd.

 

De Corona Crisis maakte echter duidelijk dat er grenzen zijn aan de overheidsschulden.

 

Diverse landen hebben hun limiet nu bereikt en verdere schuldopbouw is geen optie meer.

 

Dit is de reden waarom de Britse centrale bank overging tot directe monetaire financiering. De Bank of England print geld en geeft het gewoon aan de overheid. Hier komen geen schulden meer aan te pas.

 

En ook Italië is tegen de schulden muur geknald. Het land had eind 2019 een schuldratio van 135% en Corona heeft er lelijk huisgehouden.

 

De Italianen smeken om hulp vanuit de EU, maar het moet dan wel om schenkingen gaan in plaats van leningen. Ze zitten namelijk al te diep in de schulden waardoor het onmogelijk zal blijken om nieuwe leningen af te lossen.

 

Ondertussen hebben meer dan 90 landen steun gevraagd aan het IMF en klinkt de roep om over te gaan tot een brede schuldsanering steeds luider.

 

Voor wie het ondertussen nog niet begrepen heeft: de crisis oplossen met extra schulden is deze keer geen optie meer.

De wereld staat voor de keuze.

 

Of we kiezen voor massale besparingen en schuldsaneringen of centrale banken nemen de rol van financier over.

In beide gevallen zijn obligaties geen valabele vluchthaven meer. De obligatiehouder moet ofwel een deel van de vordering afschrijven of een deel van de koopkracht inleveren.

 

Eens spaarders en beleggers de consequenties goed begrijpen, blijft er maar één vluchthaven meer over en dat is goud.

 

Enkel goud kan het spaartegoed van de wereld veiligstellen, een rol die het edelmetaal op het lijf geschreven staat.