Jay Powell leek vastberaden om niet te eindigen als de nieuwe Arthur Burns. Burns was Fed-voorzitter tijdens het grootste deel van de jaren ‘70 en tegen het einde van zijn periode werd de inflatie met twee cijfers geschreven.

Nee, dan wilde Powell eerder herinnerd worden als de hedendaagse Volcker en de inflatie compleet de kop indrukken. Whatever it takes.

Er is echter wel één groot verschil. De Amerikaanse schuldenlast bedroeg amper 31% van het BNP toen Volcker aan zijn kruistocht begon. De Fed had dus nog de ruimte om via het monetaire beleid impact te hebben.

Dat is vandaag – met een schuld/BNP van 120% – wel even anders. Als je dan agressief de rente gaat verhogen, explodeert het begrotingstekort en krijgt de overheid het steeds moeilijker.

Het is niet voor niks dat Bill Clinton de volgende uitspraak aan de muur van het Oval Office had gehangen: “It’s the economy stupid”.

Clinton wist dat hij een herverkiezing op zijn buik kon schrijven als de economie in de lappenmand lag. Sinds 1900 geraakte er maar één president herkozen tijdens een economische recessie.

Powell mag dan wel de mond vol hebben over Volcker maar dat draaiboek zou wel de rode loper voor Donald Trump uitrollen. En dat is het laatste dat het establishment wil natuurlijk.

Een recessie moet kost wat kost vermeden worden. De Treasury had eerder al de richting aangegeven door de schulden meer op korte termijn te financieren en de Treasury General Account verder leeg te trekken.

Het zorgde reeds voor een enorme versoepeling van het financiële beleid.

Het was de vraag of Powell de Treasury zou volgen en op zijn beurt eveneens de teugels zou vieren? Of opereert de Fed toch echt onafhankelijk waarbij de inflatie eerst onder de 2% geduwd moest worden vooraleer er nog maar sprake kon zijn van renteverlagingen?

We kennen het antwoord sinds gisterenavond. De rente heeft waarschijnlijk zijn piek bereikt, verdere verhogingen zijn bijzonder twijfelachtig, en in 2024 mogen we niet één maar drie renteverlagingen verwachten.

Dag Volcker, welkom Burns!

De Fed heeft nu ook het laatste restje onafhankelijkheid overboord gegooid en maakt nu deel uit van de verkiezingscampagne van Joe Biden.

En wie denkt dat het zal blijven bij drie renteverlagingen, doet er goed aan om voor ogen te houden dat de Amerikaanse overheid zich enkel nog kan financieren via de Fed. Eens de Treasury General Account op nul staat, moet de Fed weer overheidsobligaties opkopen. QE dus. Al zal men het wellicht zo niet meer noemen.

De Amerikaanse beurs reageerde gisteren euforisch en nadert de all-time highs.

Maar het échte vuurwerk zagen we bij de edelmetalen: goud +2,2% en zilver +4,5%.

We komen nu terecht in een stroomversnelling en dat past perfect binnen het plaatje van de derde golf. Dit is het moment dat de edelmetalen gaan blinken als nooit voorheen.

Ik schreef tien dagen geleden al het volgende:

“We zitten in een bull-market en tijdens een bull-market is iedere correctie een gelegenheid om in te stappen voor de laatkomers of bij te kopen voor degenen die reeds een positie hebben.”

Correcties zijn gewoonlijk hevig en kortstondig. Zilver ging bijvoorbeeld van $25,5 naar $22,5 maar inmiddels noteren we alweer boven de $24.

Mijn koersdoel schrijven we echter met drie cijfers waardoor het potentieel enorm blijft. Wie wil kopen, twijfelt best echter niet te lang. Als de derde golf nu werkelijk vertrokken is, gaan we vanaf nu bijna dagelijks hoger. Wachten betekent in dat geval meer betalen.